جمهوری متحد تانزانیا کشوری با جمعیت حدود 60 میلیون نفر در شرق آفریقا است که با کنیا، اوگاندا، رواندا، بوروندی، زامبیا، مالاوی و موزامبیک همسایه است و از سوی شرق به اقیانوس هند محدود می‌شود و از نظر مساحت از مصر بزرگ‌تر و از نیجریه کوچک‌تر است.

پایتخت رسمی تانزانیا در سال ۱۹۹۶  از شهر ساحلی و بزرگ دارالسلام به شهر دودوما انتقال یافت. با این حال دارالسلام هنوز پایتخت تجاری و مقر بسیاری از نهادهای حکومتی این کشور به­شمار رفته و بندری مهم برای این کشور و همسایگان محصور در خشکی آن محسوب می­شود. نوع حکومت تانزانیا جمهوری چند حزبی فدرال با یک مجلس قانون‌گذاری است.

اقتصاد تانزانیا بر پایه تولید محصولات کشاورزی از جمله قهوه، پنبه، چای، توتون و بادام هندی استوار است که بیش از نیمی از تولید ناخالص داخلی را شکل داده و حدود ۸۵٪ صادرات و ۸۰٪ نیروی کار را درگیر خود کرده است، با این حال شرایط آب‌وهوایی و ناهمواری موجب شده تا فقط ۴٪ از خاک این کشور به کشاورزی اختصاص یابد به همین دلیل صنعت ماهیگیری نیز در این کشور رشد مضاعفی داشته و تانزانیا را در زمره­ی بزرگ‌ترین تولیدکنندگان ماهی درشرق آفریقا جای داده است.

تانزانیا منابع معدنی فراوانی چون طلا، الماس، فسفات، زغال سنگ، آهن، اورانیوم، نیکل، کروم، پلاتین و قلع دارد. استخراج و صادرات گاز طبیعی هم در دهه­ی اخیر آغاز شده‌است. تانزانیا همچنین سومین تولیدکننده طلا در آفریقا پس از آفریقای جنوبی و غناست و صنعت گردشگری نیز نقش مهمی در اقتصاد تانزانیا ایفا می کند اما توسعه نیافتگی کشور باعث کندی میزان بهره‌برداری از معادن و ظرفیت­های این کشور شده ‌است.

بعلاوه خشکسالی از ابتدای قرن 21 ام تولید الکتریسیته در کشور را بسیار کاهش داد، چراکه حدود ۶۰٪ برق تانزانیا توسط نیروگاه‌های برق‌ آبی تأمین می‌شود.

قابل ذکر است که دارالسلام و جزیره زنگبار از اولین نقاط ورود تجار ایرانی علی الخصوص اهالی شیراز به قاره آفریقا بوده و امروزه نیز می‌توان آثار تمدنی و فرهنگی حضور ایرانیان در این کشور را مشاهده نمود.

همچنین با توجه به اینکه 35 درصد از جمعیت این کشور را مسلمانان تشکیل می­دهند از این موضوع می­توان بعنوان عاملی در گسترش مناسبات اقتصادی و تجاری دو کشور بهره برد.